Dit, en al het andere wat mijn rust verstoort, is niet van belang. 

Soms heb ik van die periodes waarin niets meer gaat zoals ik wil dat het gaat. Ik raak gefrustreerd, word boos en schuif de verantwoordelijkheid van me af, door lekker een potje projectie uit te kotsen. Ik merk dat het nogal voor de hand ligt om ertegen te gaan vechten in de overtuiging dat het dan misschien wel naar boven komt. Oorlog met oorlog bestrijden in de hoop op vrede. Het stukje van de puzzel wordt steeds kleiner en het grote geheel verliest zijn aandacht. Kortom: zodra ik in conflict ben, blijft intuïtie weg.

Maar intuïtie is niet iets wat ik moet willen. Dan ga ik namelijk zelf invullen zoals het zou moeten zijn en het verstand is in deze niet de beste raadgever. Intuïtie kan niet vrij door mij heen stromen als ik er verwachtingen aan koppel. Ik hoef het slechts uit te nodigen en welkom te heten, maar oordeel niet als het niet op de momenten komt wanneer het mij het beste uitkomt.

Ik verwar kennis vaak met intuïtie. Als ik mijn kennis niet op papier kan zetten of niet weet wat ik wil vertellen in welke vorm en met welke inhoud, merk ik dat ik de schuld geef aan mijn intuïtie. Die zal wel weer ergens met een kater op bed liggen ofzo. Maar soms nodigt deze situatie ook uit om kennis te transformeren in waarneming. Soms is de beste focus om even uit te zoomen en slechts observeerder te worden van het verhaal dat ik zelf heb gemaakt. 

Ik ben mijn intuïtie nooit kwijtgeraakt. Ik kon me het slechts niet herinneren in de mist van het ego. Het laat me zien dat ik niet altijd naar meer en beter hoef te streven, maar dat ik ook gewoon kan accepteren dat het niet altijd op de manier komt zoals ik verwacht. In de stilte komen altijd nieuwe gedachten, ideeën of kennis.

Een zin die mij heeft geholpen voor dit stukje tekst: Dit, en al het andere wat mijn rust verstoort, is niet van belang.