Ongeveer een maandje terug was ik op een jongerenweekend (retraite) waarbij ik op een landgoed verbleef, midden in een prachtig bos. Geen dure hotelkamer, geen exotische vakantiebestemming, maar gewoon ‘ouderwets’ kamperen in de wildernis. Drie dagen lang heb ik weer ervaren waar we als mensen steeds meer vanaf dwalen. Iets waar we vergeten onderdeel van te zijn. De natuur. Ik kom nog net uit een generatie die is opgegroeid zonder telefoon. Ik bouwde hutten, kwam met een vieze broek thuis en was verwonderd door de wereld om me heen. Tijdens dit weekend kwam ik tot de conclusie hoe erg mijn lichaam naar deze tijd snakte. Drie dagen lang liep ik op mijn blote voeten in het gras, ervaarde ik geen prikkels van buitenaf en maakte ik echt contact met mezelf en mijn medemens. Ik betrapte mezelf erop hoe erg ik gedisconnect ben van mijn ware aard. Ik heb de natuur niet opnieuw ervaren; ik heb simpelweg herinnerd waar ik onderdeel van ben. 

Ik denk dat we als mensen van oorsprong gemaakt zijn om te zorgen, te dansen en te zingen en, het belangrijkste van allemaal, verwonderd te blijven. Echter, ik merk dat we steeds meer de andere kant op gaan. Onze prioriteiten halen de ziel uit het leven en we beginnen steeds meer op robots te lijken. AI is het nieuwe speeltje in de wereld en ons huidige bewustzijn kan het in dit tempo helaas niet bijhouden. Tuurlijk heeft AI zijn voordelen, om het leven makkelijker te maken. Vooral op zakelijk gebied. Maar ben je wel echt aan het leven als je omringd wordt door robots? Of kan je het leven alleen kennen door leven te ervaren? Toch heb ik vertrouwen dat mensen zich weer gaan herinneren wat ze van oorsprong zijn. Het vergt weinig moeite om af en toe iemand te groeten, een glimlach te laten verschijnen of een gesprek te delen. In die aspecten zit de herinnering dat we allemaal onderdeel zijn van hetzelfde geheel. Iets menselijks, een kloppend hart. Daar vind je de herinnering, die de ziel laat oplichten. Laten we onthouden dat we mens zijn en dat koesteren. Hoe erg de wereld zich soms ook lijkt af te zetten hiervan. 

De natuur doet iets magisch voor een mens. Het zorgt automatisch voor vertraging en rust. Wat maakt de natuur zo mooi? Het is stil en oordeelloos. Een gegeven waar elk mens stiekem naar verlangt. Een werkelijk wonder.